Μία ακόμη κοινωνική ασθένεια. Ανεργία. Ως λέξη ψυχρή, αιχμηρά υπολογισμένη κι απόλυτα οργανωμένη. Προσωρινή, περιοδική, μερική, γενική; Έχει σημασία; Βαθύς και άγριος ο φόβος της.
Η ακούσια αναδουλειά. Κατά το νόμο της λογικής μία ακολουθία οικονομική στον πόλεμο που έχει κηρύξει η πανδημία, με φοβερές συνέπειες. Απρόβλεπτες, σημαντικές.
Με την αγωνία διαρκώς παρούσα, συντριπτική, εξουθενωτική, δεσπόζουσα και με τα θραύσματά της να αποτελούν την εναγώνια προσπάθεια να προσεγγιστεί με νύξεις, έστω και με σπασμούς λόγου, η απόπειρα χαρτογράφησής της.
Τι να περιμένουμε και τι μας περιμένει; Οι περισσότεροι μιλάμε για εκείνα που χάσαμε παρά γι’ αυτά που έρχονται. Κι έρχεται μία άλλου είδους, γνώριμη από παλιά, πανδημία. Η ανεργία.
Μία πανδημία επιθετική, που σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων, θα προσβάλλει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού παγκοσμίως και θα αφορά, όχι μόνο, στους πρωταγωνιστές της, αλλά σε όλους με μεγάλους ή μικρούς ρόλους.
Ξεχνάμε πως όλοι αποτελούμε μία ενότητα, κάποτε μάλιστα τόσο στενή και ισοδύναμη στα προβλήματα της κοινωνίας ή σχεδόν ισοδύναμη, γιατί πάντα υπάρχουν και «εξαιρέσεις», που θα επηρεαστεί από αυτά ως ολότητα και θα επηρεάσει στη συνέχεια τη σύμπνοιά της.
Αυτή, λοιπόν, τη χρονική στιγμή κάτω από την κοινωνική στέγη του κράτους το σύνολο θα πρέπει να βρει συμπαράσταση, προστασία, διασφάλιση των ατομικών αγαθών και των βιοτικών αναγκών.
Άλλωστε αυτός είναι και ο ρόλος που πρέπει να υιοθετηθεί από αυτό και να παγιωθεί έμπρακτα, δίχως τη δημιουργία μίας εκ νέου κοινωνίας συμφερόντων, σκοπών, επιδιώξεων και ανισοτήτων.
Διατηρώντας τις επιφυλάξεις μου, το εύχομαι.
Κατερίνα Δερμιτζάκη
Ποιήτρια